Það er af sem áður var. Refsiheimildir sem fallnar eru úr gildi.

"Samkvæmt 10. gr. hegnl. 1869 eru refsingar þær, sem dæma má eftir þeim lögum líflát, hegningarvinna, fangelsi, sektir, og missis embættis, sýslunar eða kosningarréttar. Karlmenn á aldurskeiði frá 15-18 ára mátti dæma í hýðing með reyrpriki og börn í hýðing með vendi." Þetta kemur fram í greinagerð með núverandi hegningarlögum og sjá má í Alþingistíðindum A-deildar frá árinu 1939 á bls. 362, í sömu alþingistíðindum segir svo á bls. 353 eftirfarandi: "Hinsvegar verður ekki ætlað, að refsing sé til þess fallin að betra hugarfar þess, sem fyrir henni verður. Hún er, eins og áður segir, nauðsynleg neyðarráðstöfun, en til þess að ala upp sanna löghlýðni munu aðrar aðferðir betri." En hvaða aðferðir séu til þess að ala upp löghlýðni er ekki getið.

Hvort að menn hafi talið áður það vera góð leið til að ala upp löghlýðni að dæma menn til hýðingu með reyrpriki eða vendi skal ósagt látið. En vissulega væri þjóðfélagið mun betra ef að flestir menn væru löghlýðnir, en hvort að lengri refsingar hafi áhrif til að ala upp löghlýðni efast ég um. Ég er þó á þeirri skoðun að það þurfi að beita refsingum er menn fremja afbrot. Með því að beita sakborningi refsingu er hann brýtur af sér í þjóðfélaginu, þá er verið að sefja þjóðfélagið, því að þjóðfélagið verður reitt út í viðkomandi aðila og gerir kröfu um að hinum seka verði refsað, með refsingunni minnkar svo reiðin í þjóðfélaginu, þannig næst ákveðin sefjun og að sama skapi getur refsing komið sakborningi til góðs, ef að hann er með mikla sektarkennt. Þannig getur refsing verið honum einskonar friðþæging fyrir hið framdi afbrot.

En best af öllu væru að menn væru löghlýðnir og létu öll afbrot eiga sér stað, þannig að ekki þyrfti að koma til refsingar, enda eru refsingar mjög þungbærar þeim sem hljóta þær og mjög kostnaðarsamar fyrir þjóðfélagið. Ef að allir væru löghlýðnir þá væri hægt að lækka skatta okkar til muna.

Góðar stundir